POČETAK I RAZVOJ ETNOMUZIKOLOGIJE
U početku su korišćeni nazivi komparativna muzikologija, folklorna muzika, muzička etnologija, da bi se polovinom XX veka ustalio naziv etnomizikologija.
Predmet izučavanja su tradicionalna muzika i muzički instumenti od primitivnih naroda do civilizovanih nacija, dakle proučava plemensku i narodnu, kao i sve vrste nezapadne umetničke muzike kao i razne sociološke aspekte muzike, pojavu muzičke akulturacije i ukrštanje uticaja stranih muzičkih elemenata. Umetnička i zabavna muzika nisu predmet izučavanja.
Sa porastom interesovanja za egzotičnu muziku krajem 18.veka javljaju se i prvi opisi tradicionalne muzike primitivnih naroda u putopisima. Prekretnicu čini pronalazak fonografa krajem 19.veka, aparata za snimanje i reprodukciju zvuka kao i uspostavljanje cent sistema kojim je moguće meriti I matematički izraziti intervalske odnose. Oktava je podeljena na 1200 centi tako da je svaki temerovani polustepen iznosio 100 centi. Time su uspeli da objasne i analiziraju tonalne odnose muzike primitivnih naroda.
Ocem etnomuzikologije smatra se engleski filolog i akustičar Aleksandar Elis koji je na osnovu tonskih merenja velikog broja instrumenata ustanovio da lestvični sistemi primitivnih naroda pokazuju drugačije intervalske odnose od do tada znanih, odnosno da je njihova muzika netemperovana.
Etnomuzikološka istraživanja su uvek kompleksna i interdisciplinarna jer obuhvataju proučavanja mesta i ulogu muzike u društvu, povezanost sa materijalnim životom, religijom, magijom, igrom pa čak i medicinom.
Mreže