|
Bogaćenju kulturnog života grada Valjeva sa velikom kulturnom tradicijom doprinelo je i osnivanje Muzičke škole 1952. godine. Škola najpre radi u privatnoj zgradi Pantićeve ulice, a 60-tih godina dobija prostor pri zgradi Doma kulture. Od 1966. godine Muzička škola u Valjevu nosi ime Živorada Grbića, koga je smrt zatekla na mestu Prorektora i vanrednog profesora violine na Muzičkoj akademiji u Beogradu. Posle kraćeg prekida, škola ponovo počinje rad 1970. godine sa oko 100 učenika na tri odseka: klavir, harmonika, violina. Osamdesetih godina broj učenika u školi se povećava otvaranjem novih odseka: gitare, flaute i klarineta.
Od 1985. godine škola radi pri Osnovnoj školi “Žikica Jovanović-Španac” (tri godine), da bi 1988. godine dobila prostor, zgradu namenski građenu za potrebe učenika muzičke škole. Od tada Valjevo ima jednu od najlepših muzičkih škola u Srbiji sa učionicama opremljenim za individualni rad, grupnu nastavu kao i dve sale: kamernu i veliku koncertnu (sa 200 sedišta).
Godine 1990. škola je verifikovana kao Srednja muzička škola.
Oktobra 1994. godini pri školi se otvara izdvojeno odelenje u Lajkovcu sa 4 odseka: harmonika, klavir, violina i gitara. Nastava se održavala u Kulturnom centru a, od 2009-te godine u opštinskim prostorijama.
Školske 2010/11. godine, osnovna muzička škola broji 325 učenika na 10 odseka: violina, truba, violončelo, solo pevanje, gitara, klavir, harmonika, flauta, klarinet i saksofon dok srednju školu pohađa 68 učenika na 2 odseka: muzički saradnik i muzički izvođač (klavirista, violinista, violista, čelista, gitarista, harmonikaš, flautista, klarinetista, trubač, solo pevač).
Pri školi rade dva orkestra (orkestar harmonika i gudački orkestar) i dva hora (osnovnoškolski i srednjoškolski hor).
Poboljšavanjem uslova rada škola beleži sve bolje rezultate, tako da se broj nagrada u školskoj 2009/10 povećao na 144 u odnosu na 1994. god. kada je iznosio 19.
Povećanjem broja učenika povećao se i broj nastavnika,Na početku školske godine u radnom odnosu na neodređeno vreme je: 4 magistara, 29 profesora, 2 nastavnika i 1 stručni saradnik – pedagog. Na određeno vreme zaposleno je: 1 magistar, 9 profesora i 8 nastavnika, dok su, po ugovoru o izvođenju nastave angažovana 2 magistra, 5 profesora i 1 nastavnik.
Od nenastavnog osoblja: direktor, sekretar, šef računovodstva, administrativno-finansijski radnik, 2 pomoćne radnice i 1 domar.
ŽIVORAD GRBIĆ (1892 – 1954)
 Za profesora Živorada Grbića, rođenog Valjevca, može se reći da je svojim neumornim radom i pregalaštvom obeležio jednu epohu u kulturnom uzdizanju grada Valjeva, a evidentan je njegov doprinos razvoju muzičke kulture i u celoj Srbiji.
Potekao je iz siromašne porodice čiji su preci iz Like u 17. veku, došli u Srbiju. Živorad Grbić je rođen 19. septembra 1892. godine kao peto dete u porodici. Još u osnovnoj školi spoznao je čari muzike držeći violinu u rukama. Ipak, školovanje je nastavio kao đak Bogoslovije u Beogradu. Tokom devetogodišnjeg školovanja stekao je solidno i opšte, ali i muzičko obrazovanje, jer su nastavnici crkvenog i horskog pevanja u toj školi bili najznačajniji muzički stvaralac tog vremena Stevan Mokranjac i mladi violinista i muzički pedagog Jovan Zorko. Pod njihovim uticajem daroviti Živorad Grbić se trajno vezao za muziku, tako da je pored Bogoslovije uspešno završio i Srpsku muzičku školu u kojoj su predavači bili i Zorko i Mokranjac (osnivač škole), kao i nastavnik violine Čeh, Jovan Ružička.
Početkom 1914. godine u osvit Prvog svetskog rata, Živorad Grbić postavljen je za nastavnika muzike i pevanja u Valjevskoj gimnaziji. Ipak, svi pedagoški, muzički i ljudski kvaliteti mladog bogoslova Grbića, došli su do izražaja nekoliko godina kasnije, kada se vratio u rodni grad Valjevo, među Valjevce. U međuvremenu iskusio je tri gorke godine austrougarskog zarobljeništva, ali je po oslobođenju nastavio svoje muzičko školovanje u Češkoj, u Pragu, gde je završio studije violine kod znamenitog profesora Jindriha Felda, sa ocenom „odličan”. Tada je Prag bio važan evropski muzički centar i u njemu je u tom poratnom vremenu bilo dosta jugoslovenskih studenata opredeljenih za muziku. Studije muzike u Pragu trajale su šest godina.
U Valjevo i Valjevsku gimnaziju prof. Živorad Grbić vratio se 1926. godine i narednih desetak godina jesu zlatne godine u oblasti muzičke kulture u Valjevskoj gimnaziji i u gradu Valjevu. Tada uspešno pod Grbićevim rukovodstvom nastupaju hor i orkestar Valjevske gimnazije i postižu izvanredne rezultate. O tome pišu sve prestoničke novine. Valjevska gimnazija je jedina škola iz unutrašnjosti zemlje koja je, u vremenu između dva svetska rata, imala sopstveni celovečernji koncert u Beogradu, kvalitetno izveden. Za zapažene zasluge u širenju muzičke kulture među valjevskim gimnazijalcima, prof. Grbić odlikovan je 1930. godine Ordenom Svetog Save V reda. Značajan doprinos negovanju i razvoju muzičke kulture u Valjevu, prof. Ž. Grbić je dao i izvan redovnog rada u školi. U tome je najviše uspeha postigao sa horom „Zanatlija” radeći sa njim od osnivanja, u septembru 1929. godine. Rad pevačkog društva „Zanatlija” biće veoma cenjen i van rodnog grada, a uspešnost i kvalitet nastupa pratila je kako dnevna štampa, tako i muzička kritika, ne štedeći pohvale. Zna se da je profesor Grbić osnivač i Građanskog muzičkog orkestra koji je nastupao zajedno sa „Zanatlijom”. Pored zahtevnog društvenog angažovanja, prof. Grbić je postizao i da najmlađe Valjevce privatno podučava violini i klaviru.
Mnogima nije poznato da je prof. Živorad Grbić zaslužan za razvoj teniskog sporta u gradu Valjevu. Kao inicijator osnivanja Valjevskog tenis kluba 1927. godine i predvodnik akcije za izgradnju prvog teniskog igrališta u Valjevu, u parku Pećina, gde su i današnji tereni, prof. Živorad Grbić ušao je i u sportsku istoriju grada Valjeva.
Tako je svojim radom i zalaganjem doprineo duhovnom, kulturnom i sportskom procvatu grada, jedan, pre svega, skroman, jednostavan i vredan čovek.
Kasnije svoj pedagoški rad nastavlja u Sremskim Karlovcima u Bogosloviji i u Učiteljskoj školi u Beogradu. Od 1937. do 1945. godine je profesor violine u Muzičkoj školi „Stanković” u Beogradu, a posle i profesor violine na Muzičkoj akademiji, sve do iznenadne smrti, februara 1954. godine.
Pored pedagoškog rada, Živorad Grbić bavio se i problematikom instruktivne literature za violinu, pa je priredio više izdanja iz te oblasti: „Skale” za violinu, u saradnji sa profesorom Lazarom Marjanovićem; „Tehnika gudala” i „Škola za violinu O. Ševčika”, „Etide Volfarta i Kejsera”, kao i zbirku violinskih kompozicija jugoslovenskih autora „Zlatne stepenice”.
Profesor Grbić bio je jedan od osnivača, i upravnik Doma za ratnu siročad, utičući da se mnogi od tadašnjih pitomaca zainteresuju za muziku. Mnogi od njih u muzici su se uspešno i ostvarili kao cenjeni Tripo Simonuti, Dragutin Bogosavljević i drugi.
O svom kompozitorskom radu prof. Ž. Grbić skromno se izgovarao da je to samo „uzgred”, iako je napisao nekoliko komada za violinu i klavir, koji su bili veoma dobro prihvaćeni u muzičkim krugovima.
Ovaj izuzetan čovek ostvario se i na ličnom, porodičnom planu. U braku sa Ljubicom Jovanović, rođena su deca Zorana i Stojan, i oboma je, po ugledu na oca, muzika bila životno opredeljenje.
Profesora Grbića smrt je zatekla aktivnog, na mestu Prorektora i vanrednog profesora violine na Muzičkoj akademiji u Beogradu, 8. februara 1954. godine.
Ime Živorada Grbića, od 1966. godine nosi Muzička škola u Valjevu.
|
